Too much..of too much

Fuck the fuck!

17 febr
Aangekomen op San Juan del Sur, waarbij het woord ‘fuck’ in verschillende contexten wordt gebruikt: ‘let’s get fucking drunk, I’m so fucked up, I’m so fucking drunk, I’m so fucking tired. Opvallend is dat het woord nooit in de context wordt gebruikt waarvoor het bedoeld is. Mijn vermoedens gaan uit naar incapabilities van de fucked up people. Oke, dan nu naar proper dutch, voor degene die moeite hebben met het f woord..

Op San Juan del Sur ben ik een hele week gebleven. En heerlijk was het!
Donderdag aangekomen, vrijdag feest op het strand en surfers bekijken. Vrijdagavond vroeg slapen, ook al ging merendeel stappen. Ik was zo gesloopt van het strand.
Zaterdag naar het festival, wilden daar eigenlijk al om 13uur zijn, maar vanuit goede bronnen kregen we om 12 uur te horen dat dat een beetje te vroeg is. Dus na een dag niks te hebben gedaan, zijn we savonds naar het festival gegaan. Wat een heerlijke muziek en sfeer was daar. Onder genot van een biertje, gedanst met een aantal mannen en nieuwe mensen leren kennen. De terugweg was op zich wel een uitdaging, gezien de bus vol zat (lees: op en in de bus). Politie moest aan te pas komen om mensen van de bus te halen, omdat de bus en te zwaar was en de mensen passed out waren van de alcohol of andere magische goedjes. Ik probeerde nog aan te pappen bij de politiemannen, zodat ik met hen mee kon. Maar gelukkig riep 1 van mn mates dat ze vervoer hadden geregeld.
Zondag samen met Angelique en Jack naar een strandje gegaan. Heerlijk gechilled, waardoor we de tijd een beetje vergaten. Geluk stond aan onze kant, want er was een bootje waar we mee konden voor een klein bedrag, wat overigens veel sneller is en je hebt een heel mooi uitzicht. Angelique bleef daar, dus daar afscheid van genomen.

Maandag was de dag dat ik weg wilde gaan, maar ik werd ziek (verkoudheid wat zich uitbreiden in koorts), dus ik bleef. Daarnaast had ik het goed naar mn zin met mn mate Brett. Crazy dude uit the US. Nadat ik de hele nacht had gespookt in bed met koude rillingen wat werd afgewisseld met warme golven van koorts, had ik toch de volgende ochtend mn spullen klaar staan om weg te gaan naar Granada. Het was een race tegen de klok:
8.30 uur: opstaan, ontbijt halen
9.00uur: geld halen, rekening hostel betalen
10.00: Bus gemist (geen flauw idee wat ik in dat uur heb gedaan)
10.15: Brett halen om te zeggen dat ik ga (gezien ik met hem het hele weekend heb door gebracht)
10.30: Brett ging mee, maar moest ‘even’ wat doen.
10.35: Brett zoek en ik in conflict met mezelf: gaan zonder gedag te zeggen of verder zoeken
10.40: Brett gevonden rokende achter in de tuin
10.40: Ik blijf toch maar, ondanks dat ik met mn wandelschoenen en tassen klaar stond.
10.45: Bus weg en Brett blij

Die dag ook naar het strand geweest en rustig aan gedaan. Die dag ervoor had ik 2 Nederlanders leren kennen: Camilla en Ton (dochter 26 jr en vader). Zij hadden ook het plan om naar Granada te gaan en dan naar Leon, dus besloot maar met hun mee te gaan.
Granada is een klein stadje met wat kathedralen, wat ze slecht onderhouden. Die dag waren we vroeg aan gekomen, dus zijn we de stad in gegaan en de toeristische route gelopen die aangeraden werd in de lonely planet. Aangekomen bij het meer hebben we een boottocht van een uur gemaakt en kennis gemaakt met een aap, die op onze boot sprong. Aap voelde wel een klik met mij, ik heb m nog steeds niet gevonden. Waarom vermoed ik dat ze een klik met mij had? Ze bleef 5 lange minuten op mn schoot zitten met haar staart om mn nek gewikkeld. T enige wat ik kon zien was haar scherpe tanden. Gelukkig zei de guide dat ik haar gang moest laten gaan en dat er niks aan de hand was. Na het verstikkende gevoel door de staart en de angst om gebeten te worden ging de aap aan de slag met de tas van Ton, die daarvoor Camilla nog waarschuwde om alles goed op te bergen. Helaas was deze aap zoveel gewend, dat een tas openen voor haar dagelijkse kost is. Ze was gelukkig alleen op zoek naar eten, wat ze niet kon vinden.
Na de boottrip zijn we verder gegaan met onze stadswandeling, waarbij we een buurthuis tegen zijn gekomen, wat wordt gesponsord door een foreign person. Was leuk om de dansende kinderen te zien.
De volgende dag zijn we naar de markt geweest in het plaatsje Masaya, wat erg leek op de markt in Gambia. Erg primitief en druk. Daarna bus genomen naar een ander kleiner meer. Eigenlijk wilde we daar gaan kajakken, maar daar was het een beetje te laat voor.
Na de 2e nacht wilden we verder door naar Léon. Tijdens onze trip van San Juan naar Granada, hadden we 3 Canadese gasten leren kennen, die toevallig ook verder door wilden gaan naar Léon. Een Zweedse gast wilde ook wel mee, dus leek ons wel handig om misschien een shuttle bus af te huren. Zijn wel wat meer geld kwijt, maar je bent er wel in 1 keer. Dit was naar mijn mening ook nodig, want ik had maar 2 uur geslapen, doordat we uit waren geweest.
Aangekomen in Léon hebben camilla en ik eerst een middagdutje gedaan en zijn we vervolgens gaan winkelen. Ondertussen was ik er achter gekomen dat ik mn mobiele telefoon kwijt was geraakt. Of dat hij gestolen is of dat ik m in het busje heb laten liggen, weet ik nog steeds niet. Ik geef de mieren/spinnen de schuld die uit mn backpack kwamen lopen in 100tallen toen ik het busje uit ging en m op mn rug had gedaan, zonder het gezien te hebben.

Léon komt aardig overeen met Granada, alleen is wat groter en heeft meer mogelijkheden. Ik vond het een mooie stad met een goede sfeer. De 4 nachten dat ik daar ben gebleven, kan je meer zien als halve nachten. Ik heb afgelopen 2 a 3 weken gemerkt dat het leven van een backpacker onder invloed is van alcohol, marihuana en soms wit snuif poeder. En helaas moet ik toegeven dat ik deze levensstijl snel heb overgenomen. Maar dan heb ik het alleen over t alcohol gebruik. Elke avond een biertje, mojito of een cola met rum, wat allemaal geen geld kost, dus tja..waarom dan ook niet? Voor 10 euro heb je een grote fles rum, cola, ijs en limoen in een club, om maar even een indruk te geven.
Naast dit luie en zoals ze zeggen ‘genietende’ leventje doe ik ook wel eens wat. Zondag zijn we naar het strand geweest met de jongens. Zij poging tot surfen, ik poging tot overleven door de hoge golven en sterke stroming.
Maandag zijn we wezen vulkaan boarden (met een slee van een vulkaan af sleeën) . Dit houdt in dat je 45 minuten de vulkaan moet beklimmen. Deze vulkaan is 10 jaar geleden voor het laatst uitgebarsten, dus je klimt op losse stenen wat een beetje aanvoelt als houtskool. Om een beetje een voostelling te maken: Je hebt je slee onder je arm, waait hard, rotsen wat los ligt, persoon die voor je loopt met ook een slee, mensen die achter je lopen en een afdaling waarbij je hart in je keel schiet als je er naar kijkt en bij mij nog de bibbers komt in mn benen, waardoor ik bijna naar achter viel op de rest van de groep. Boven aangekomen geeft het toch een kick dat ik het gered heb, ook al wordt ik uitgemaakt als chicken door de jongens. Ik heb t excuus dat het familie is van mn achternaam, dus terecht. Naar beneden sleeën kan wel ongeveer 80km/h gaan, als je dat wil. Na de uitleg van onze guide Marco was de vraag welke eerste 2 dames wilde gaan. Na mijn overwinning van de klim voelde ik me goed genoeg om me aan te bieden om te gaan. The dutchies chicka’s gingen als eerst. Het advies was niet te lachen of te gillen, gezien je dan je mond vol hebt met zand of zwarte stenen. Beneden had ik dus het water wel nodig, want ik en niet gillen gaat niet samen met vooral een snelheid op een slee. De snelheid wordt beneden gemeten, waar ik het overigens niet mee eens ben, want het was maar 28km/h. Voor mijn idee veel sneller. Gelukkig had luke geen snelheid, omdat hij gevallen was, dus ik kon met een tevreden gevoel terug gaan. Tijdens deze trip waren er ook 5 dove amerikanen en ik had ze al gezien in het hostel. Ik vond het zo fascineren om te zien hoe ze aan het communiceren waren, dat ik een gesprek met ze aan ben gegaan. Wat een lieve mensen zijn dat. Tijdens deze trip leer ik zoveel mensen kennen en soms heb je zo’n warm gevoel bij bepaalde personen, zo’n eerlijkheid en oprechtheid dat ze over zich heen hebben. En dat kan je al zien na een kort gesprek met ze te hebben.

Maandagnacht zijn Camilla, Ton en Matz (deense dude) terug gegaan naar costa rica. Ben heel benieuwd hoe Matz het heeft afgebracht, gezien hij knetterlam was.
Ik wist op t moment dat ik met Camilla en Ton ging reizen dat ik het daarna weer lastig zou krijgen. Ik vind mezelf maar raar, ik ben soms graag alleen, maar eigenlijk is dat alleen op momenten wanneer ik een keus heb. Uiteindelijk viel het wel mee. Heb een lange tijd geskypt met mn zussen en moeders. Busticket geregeld om naar Honduras te gaan. ’s Avonds heb ik met de jongens gepooled waarvan ik ze 3 keer heb ingemaakt. Daarna wilde een Engelse jongen tegen mij, die echt goed was, en wie heeft er gewonnen?? Ikke! Ik voelde me masterlijk!

2 maart
Op dit moment zit ik dus in de Tica bus. Dat is een organisatie die busreizen regelt. Voel me niet heel erg lekker, gezien ik maar 2 of 3 uur geslapen heb, doordat Luke dronken de slaapzaal binnen kwam en later Guus. Daarnaast heb ik geen klok of wekker meer omdat mn telefoon kwijt is. En de bochten van deze weg helpt ook niet echt tegen de misselijkheid.
O ik ben trouwens onderweg naar de Bay Island om mn duikbrevet te halen. Heb net in n restaurant een meisje leren kennen, Ashley, die heeft hotel kamer al geregeld, waar ik ook gebruik van kan maken. Soms denk ik echt te veel na over negatieve gevolgen ed, want zoals ik nu alweer merk, kom ik altijd weer mensen tegen die dezelfde kant op gaan. Nou ik ga even proberen te slapen om zo van mn misselijkheid af te komen.

4 maart
Ben nu een dag op het eiland Utila. Wat een paradijs. 1 straat met hostels/hotels en duikscholen. Morgen ga ik voor het eerst duiken hier op het eiland. Straks les. Het is erg tranquilo en relaxt. Wel veel muggen. Nu moet ik weer gaan. Ga boodschappen doen voor een bbq. Wordt weer gezellig. Hoop dit keer zonder te veel alcohol…