Bailar a Cuba

Cuba

Voordat ik ga vertellen wat ik allemaal heb gedaan, meegemaakt heb of ontmoet heb, wil ik eerst Cuba een beetje beschrijven. Wellicht dat je het een beetje beter begrijpt wat ik hier mee maak etc. Mocht het je niet interesseren, skip dit stuk en lees de geschreven data.

Cuba is een communistisch land. Ik ben helemaal niet zo goed in geschiedenis of heb niks opgeslagen over de kennis tussen het verschil in communisme, kapitalisme, democratie. Waarom zou ik als je in een democratisch land woont? Het enige dat ik wist is dat je in een communistisch land alles deelt. Maar hoe ver gaat dat? Ik heb met veel Cubanen gesproken (gebroken spaans van mijn kant of gebroken engels van hun kant) over hun land en tours gedaan met mijn ouders
Elke Cubaan die geld wil krijgen moet werken. Je kunt parttime of fulltime werken. Als je parttime werkt, dan verdien je ongeveer 8 euro per maand. Fulltime krijg je 15 euro per maand. Fulltime betekent meestal 6 dagen. Je moet bewijs hebben dat je je uren hebt gemaakt door het af te laten stempelen. Hoe ze het geld krijgen, weet ik niet precies. Daarnaast krijgen ze voedselbonnen om eten te halen. Als je een casa privades (je verhuurt kamer + badkamer aan toeristen) bezit, dan moet je 200 euro aan de regering betalen voor belasting, ook al heb je helemaal geen toeristen en dus geen inkomen.
De opleiding wordt betaald door de regering en krijg je geld om je te onderhouden. Het maakt niet uit wat je wordt of wat je doet, als je je uren maakt krijg je geld. Moet je voorstellen dat artsen in dezelfde soort ‘klasse’ kleding loopt, langs de kant van de weg wacht tot een gratis rit. Sommige mensen moeten 2 uur reizen om op werk te komen, omdat ze vaak liften of de bus niet gaat volgens een schema. (gelukkig mijn bus wel, maar daar betaal je dan ook wel een maandsalaris voor).
Als je zwanger bent, dan heb je een jaar vrij en krijg je nog steeds geld voor kleding etc. Hier worden de meeste zwanger op 15 jarige leeftijd, soms wel 14(OMG!!).
Huizen bezitten mensen zelf. Ze mogen het niet verkopen, maar ze mogen het wel inruilen voor een ander huis. De regering betaalt soms het renoveren van de buitenkant van het huis, maar ik heb gehoord dat dat ook verschilt per stad. De huizen zijn hier prachtig, maar moet je nagaan dat het voor jaren niet gerenoveerd is, omdat men daar geen geld voor heeft en het niet door de regering wordt betaald. De huizen lijken een beetje op de huizen uit Barcelona en ik heb ook gehoord als in Madrid, maar daar ben ik nooit geweest. Prachtige huizen met oog voor detail, maar vervallen…Zo zonde!
In Havana zijn ze het aan de boulevard aan het renoveren, maar dat wordt betaald door foreigners.
O en de families wonen dus bij elkaar, omdat ze geen nieuw huis kunnen kopen. Op zich gaat dat nu nog wel, maar over een aantal jaar zijn de families ook groter geworden. Waar gaan ze dan wonen? Hier schijnt de scheidings-rate ook erg hoog te liggen, hoe zou dat nou komen?
Je hebt het beter als je in de toeristen business zit, omdat je dan wat zwart geld kan verdienen. Vaak weten toeristen niet hoeveel ze hier verdienen, dus als ze tip geven, is dat meestal al 1/20 van hun maand salaris of meer.
Ze hebben hier overigens 2 muntsoorten. De nationale pesos en de controversele pesos (CUC). De CUC is iets minder waard dan de euro. De bedoeling was dat de bevolking betaalde met de nationale pesos en de toeristen/rijke mensen met de CUC. Zodat men daar wat uit kan verdienen. Maar helaas werkt het niet zo. Het loopt een beetje door elkaar heen, waardoor de lokale bevolking ook soms met de CUC moet betalen. Zoals kleding, daar betalen ze Nederlandse prijzen voor:
- Shirt: 12 CUC
- Pet: 10 CUC
- Slippers: 7 CUC
- Benzineprijs zelfde NL prijs

Dit hele communistisch systeem vind ik bulls*** systeem. Mensen verdienen gelijk, maar naar mijn idee zijn mensen daar niet voor gemaakt. Als men niet wordt beloond door hard(er) te werken door hoger op te komen, raken ze gedemotiveerd. Dat lijk je hier ook te zien. Men lijkt geen moeite te doen om toeristen binnen te halen in hun restaurants, het hun naar hun zin maken. Alles gaat rustig aan. Men lijkt niet blij te zijn met hun werkzaamheden. Afgestudeerde artsen werken als taxichauffeur, omdat het beter verdient.
Daarnaast bedelen ze hier veel en voor elke daad en dan bedoel ik echt voor elke daad, willen ze geld. Stel je loopt in Nederland en je ziet iemand met een landkaart en een groot vraagteken boven zijn hoofd omdat hij de weg niet weet. Je loopt naar hem toe en vraagt of je hem kan helpen. Je wijst hem de weg en vraagt een euro aan hem. Dat is toch raar?!?? Oké, wat is raar en wat niet (ook weer een leuke vraag)? Maar ik denk dat je er bent om elkaar te helpen en dat is naar mijn idee weer de communistische gedachte: voor elkaar zijn en elkaar helpen.
Internet hebben ze hier bijna niet, zoals sommige van jullie misschien wel gemerkt hebben. Als je internet wil, dan moet je naar een internetcafé, waarvoor je 6 euro betaalt voor een uur. Of in Havana naar een hotel gaan en dan kan je Wi-Fi krijgen. Mobiele telefoons hebben ze hier ook bijna niet. Ze doen alles met de lijntelefoon. Wil je dus met iemand afspreken, doe je dat op de manier zoals mijn ouders dat hebben gekend. Afspreken op een bepaalde plaats en wachten tot diegene komt. Op zich wel rustgevend, want als je in NL met iemand afspreekt op een bepaalde tijd, wordt je meestal gebeld of gesmst met de vraag waar je bent or whatever.
Vrouwen lopen op straat vaak met krullers en een netje, zoals ik denk ik mijn oma wel eens heb gezien op foto’s. Ik weet niet of het iets is van fashion, want ze lopen daar de hele dag mee rond, van jong tot oud.
Vervoer is hier erg verschillend. Ik ga met de luxe bussen, waar je dus een 2x een maandsalaris voor betaald als je van de ene kant van het land naar de andere kant van het land gaat. In Havana heb je de welbekende ouderwetse taxi-auto’s. Of de tuktuks, paard-en-wagen of de scootertaxi’s. In Bayamo, klein plaatsje in het oosten, hebben ze veel paard-en-wagen. Ik dacht dat ze het gebruikte voor de toeristen, maar dat leek me onwaarschijnlijk, omdat er niet veel toeristen zijn en er waren op 1 plek wel een stuk of 30. Ze gebruiken dit als lokaal vervoer. Je ziet het ook wel in het oosten van Europa, maar hier is het echt terug gaan in de tijd. Fascinerend!
Musica, daar leven ze echt voor. Ze doen het absoluut niet alleen voor de toeristen, wat ik eerst dacht. In elke stad op straat maken ze wel muziek, in elke taxi draaien ze wel Latin Musica. Kinderen leren al dansen op de leeftijd dat ze kunnen lopen. Ik heb kinderen zien dansen, wow!, ik wou dat ik zo kon dansen. Heel hun emoties komen dan naar voren. Echt mooi om te zien.
Eten is hier heel slecht en als je goed eten wil dan is het reten duur. Ze koken niet met veel kruiden etc. en er is niet veel aanbod.


Oké, hoop dat ik het een beetje goed heb kunnen beschrijven. Nu wat ik heb meegemaakt de afgelopen 9 dagen en hoe mijn beeld over Cuba snel veranderd in een aantal dagen.


Back in time… geschreven 31-3

Helaas weet ik niet helemaal hoe de jaren 70 waren of daarvoor, maar ik weet wel zeker dat ik terug in de tijd ben gegaan. Cuba it is! And I love it already.

Na 3 dagen te zijn gaan shoppen in Cancun, wat een kunst is gezien mijn tas al aardig vol zit (lees: mooie kleren zien, watertanden, kwijlen en niet kunnen kopen), ben ik aangekomen in Havana, Cuba. Waar ik blij mee ben, want Cancun is een stad voor de rijke en voornamelijk de Amerikanen. T is één groot resort en duur!
Naar Cuba wilde ik al heel erg lang. Waarom? Geen flauw idee. Ik denk dat het te maken heeft met de muziek en het dansen: de salsa en merengue etc. En licht vermoeden dat het ook komt door de film Dirty Dancing 2.
Na 1,5 uur vliegen aangekomen in Havana Ciudad. Gelukkig had ik dankzij een goede reisorganisatie al een visum gekregen voor Cuba, waardoor ik snel door kon lopen. Je komt aan bij een balie, vrouw vraagt wat je komt doen in Cuba en de houten deur gaat open. Ik wachten op m’n bagage, zware tas op m’n rug en onderweg om naar buiten te lopen. Komt er een knappe donkere man in personeelsoutfit naar me toe lopen. Vraagt om paspoort, wat ik met een grote glimlach geef, ik ben immers in Cuba (!!!!) met hele mooie mannen om me heen. I’m in heaven! Totdat een andere dude met m’n paspoort er vandoor ging. Ik moest maar wachten…
Gelukkig kwam hij terug met een formulier dat je in moet vullen, zoals ongeveer voor bijna elk land in Central America. Zoals jullie weten is slapen mijn hobby, vooral tijdens het reizen. Kennelijk heb ik het uitdelen van dat formulier gemist tijdens mijn middagdutje in het vliegtuig. No worries, hij vulde het form in en ik kon doorlopen.
Tijdens het regelen van taxi heb ik 2 Amerikanen leren kennen (en ik dacht nog zo geen Amerikanen finally!)en heb met hun taxi gedeeld. No problem of course, scheelt weer geld. Zij hadden nog geen accommodatie geregeld, dus had ze uitgenodigd om met mij mee te gaan. Aangekomen bij de taxi, voelde het even als ik in een badman film speelde. Volgens mij hebben ze daar ook zulk soort auto’s. De typische Cubaanse oude auto’s, super gaaf!
Onderweg keek ik m’n ogen uit, de natuur heeft zijn best gedaan. De mannen zijn hier zo mooi! Het verbaast me, gezien de andere mannen in Central America helemaal niet zo mooi zijn.
Verder houden ze hier wel van racen. Ze hebben bij de stoplichten een digitale bord dat aftelt wanneer het weer groen wordt. Je moet dan voorstellen dat bij 5 ze al een beetje gaan rijden en bij 0 is het gassen!!! Ook tellen ze af bij rood. Erg grappig om te zien.

De Amerikanen heten Agnes en Jeronimo. Zijn vrienden van elkaar. Hij is half colombiaans en kan Spaans, dus ik leer ook weer een beetje bij. ’s Avonds wilden we gaan dansen, dus zijn naar een club gegaan. Na 1,5 uur gewacht te hebben, begon de voorstelling. Je moet het voorstellen als een club in Las Vegas, met een T vormige podium. Na het dansen kwam er soort van modeshow. J. vertelde me dat het meer een soort van beautipadgent was. Na het dansen and all was het zelf dansen geblazen. Gelukkig houden zij ook van dansen. Heerlijk genoten dus en dat al na een halve dag. Vandaag Havana in. Overmorgen ga ik verder reizen.

2 april geschreven

Afgelopen 2 dagen heb ik me goed vermaakt. Samen met J en A door de stad rond gestruind. Erg relaxt dat J Spaans kon, waardoor hij de in’s and out’s kon vragen over de stad. Ze proberen je een beetje af te zetten, door gebruik te maken van de 2 verschillende soorten munteenheden. Wij wilden eten in een lokale tent, waar bij het bestellen werd gezegd dat het 2 keer zo duur is of dat ze de goedkope maaltijden niet hebben, terwijl de buurvrouw het wel heeft. Ze proberen hier dus hun slag in te slaan. Ik geef ze geen ongelijk, maar de manier waarop is achterbaks. Ze proberen je af te zetten en ook al sprak J. in het Spaans met goede argumenten dat het niet klopten, ze hielden het vol. Nadat we een aantal keer waren afgezet, hebben we de CUC omgewisseld in de lokale peso’s om daar een slag in te slaan (kregen dat als tip van een local). Dat wordt helaas niet altijd toegestaan. Na 2 dagen side-seeing, heb ik afscheid genomen van J en A en ‘s avonds de nachtbus genomen naar Santiago de Cuba. Dit is de 2e grote plaats na Havana en ligt helemaal aan de oostkant van Cuba. Dat is 15 uur reizen met 1 bus, maar gelukkig een luxe bus. De dag daarvoor had ik al reserveringen gemaakt bij een casa privades. Dat zijn geen hostels, maar huizen van mensen, waarbij ze een kamer verhuren met badkamer.
Vandaag stad wandeling gemaakt in Santiago, beetje rond gekeken. Voelde me op en top toerist met m’n lonelyplanet in m’n handen. Het alleen zijn is hier erg moeilijk. Op t moment dat ik op t terras zat om wat te drinken, kwam er een Cubaan naar me toe, sprak moeilijk Spaans tegen me en wilde me kussen. Ik voelde me erg geliefd, maar heb m toch weggeduwd. Daarnaast fluiten ze veel, stellen ze je elke keer dezelfde vragen, kijken ze je aan alsof je een lekker stuk vlees bent. Vervelende ervaring..

4 maart geschreven

Zondag, gister, heb ik een rustige dag gehad. Ik ben met een boek het park in gegaan. De negatieve sfeer werd een beetje te veel, wat betreft al de rare geluiden etc. wat ze maakte. Dus ik dacht, ik probeer het om te draaien om hun op te zoeken. Soort preventief iets. Ik lekker lezen en ik werd met rust gelaten..dacht ik..Gelukkig niet zo erg als normaal op straat. Ze willen meestal weten waar ik vandaan kom en bieden zich aan als gids. Ze vinden het raar als ik zeg dat ik het best vind dat ik alleen ben. Had overigens de grootste lol toen er een man aan kwam met de vraag waar ik vandaan kwam, waarop ik antwoordde: China. Waarop hij vroeg, en je ouders. Waarop ik weer antwoordde: China. Hij keek me vragend aan, maar het antwoord was duidelijk, want hij liep weg en ik had de grootste lol.
Na mijn park-uitje ben ik koffie gaan drinken op t terras van een hotel om even geen gesprek te hebben met de locals. Helaas mislukte dat, want toen kwam Karil naast me zitten (Cubaanse jongen die een beetje Engels kon en leek niet zo vervelend te zijn). Hij heeft me een korte tour gegeven door de stad en zijn naar het park gegaan waar muziek werd gespeeld en werd gedanst. Ik heb met de danser van die groep gedanst, het voelde even alsof ik in dirty dancing 2 speelde.
Karil wilde me wel die avond mee uit nemen, dus hadden we afgesproken. Ik zat een beetje te twijfelen of ik wel met hem zou afspreken. Op zich wel aardig jongen, maar je weet nooit met deze mannen. Ze zitten vaak achter je geld, ipv je gezelschap. Toch maar afgesproken, mezelf voorgenomen om het gewoon naar me zin te maken en mocht ik entree of een drankje voor hem betalen, dan doe ik dat. Helaas hoefde ik deze beslissing niet te maken, want die avond voelde ik me behoorlijk beroerd. Verschrikkelijke koppijn en misselijkheid zorgden ervoor dat ik niet naar m’n afspraak kon.
De volgende ochtend heb ik 2 Belgische dames leren kennen in mijn casa privades. Zij hadden een auto gehuurd en wilden naar het strand gaan. Ik heb maar gevraagd of ik mee mocht. Ben vandaag dus naar een kasteel gegaan en naar het strand. Zij hebben het land al 2 weken lang gezien, dus hebben mij wat tips gegeven.


Oudjes komen! 9 april 2011

Na Santiago ben ik naar Bayamo afgereisd. Een klein plaatsje. Ben daar maar 1 dag geweest. Op t busstation heb ik een jongen ontmoet die mij wel een tour wilde geven door de stad. Sprak Engels, omdat hij een Engelse Docent was geweest, maar t toerisme verdient beter, dus van job geswitched.
De volgende dag naar Trinidad vertrokken. Ik dacht dat daar mijn ouders zouden zitten. Aangekomen in mijn casa, vertelde ik het de lady of the house. Vertelde ze me dat dat in Veradero was. Naja.. Trinidad ook gezien. Één dag strand, ’s avonds naar Casa de Musica gegaan. Daar 3 Britten leren kennen en de avond mee door gebracht.

Oudjes weer weg 23 april 2011

Het was raar om weer de oudjes te zien. Ik was al 3,5 maand alleen aan het reizen, je leunt op jezelf en dan ineens zijn er 2 mensen waar je op kunt leunen. Ook raar dat je alles weer kan delen, wat je ziet, ruikt, hoort whatever. Mijn ouders hadden voor 2 weken een hotel geboekt, wat erge luxe was. Aan het strand, mooi zwembad en all inclusive. Zijn met een prive-gids voor 2 dagen en een nacht naar Havana geweest. De 2e week hebben we een tour gedaan naar Trinidad waar we in een hotel in de bergen hebben geslapen. Hebben daar nog een wandeling van 3 uur gemaakt en waterval gezien. Dat vond ik wel de mooiste tour, omdat de gids erg leuk vertelde over de cultuur van de Cubanen.
De 2e zaterdag ben ik met mijn ouders de stad in gegaan en heb met mutti gedanst. Daarna naar de discotheek in het hotel. Één moment ging ik drinken halen en was ik de oudjes kwijt…stonden ze op de dansvloer…Die avond heb ik een grote groep Spanjaárden leren kennen. Was een studiegroep van 74 man van mijn leeftijd. Daar was ik op zich wel even blij mee. Ook al vind ik het erg leuk dat mijn ouders er zijn, de eerste week was de gemiddelde leeftijd van de gasten van het hotel 50 jaar. Dus ik miste soms de aansluiting. Heb me die dagen goed vermaakt. Samen met hen op de catamaran gezeten. Vuurtje gestookt ‘s avonds op het strand met zelfgemaakte muziek erbij.
Na de tour (ja hier komt ie A&M) heb ik 2 gekke Nederlanders leren kennen. Zij hebben mij geholpen om de titel miss Tuxpan te veroveren (tuxpan heet het hotel). De entertainmentteam had mij uitgenodigd om mee te doen met 3 andere dames een wedstrijd te houden om miss Tuxpan te worden. Hierbij moesten we testen uitvoeren, wat in hield: de meeste sigarettepakjes verzamelen, de meeste aanstekers verzamelen, condooms, geblinddoekt de leeftijd raden van een half naakte man door hem te betasten, mannen zoenen op de wang (ik had de meeste natuurlijk!), dansen: hierbij had mijn geweldige danspartner Marco een rol. Zijn strip-act was magnifiek, de vrouwen gingen uit hun dak en waren stapel jaloers dat ik met hem mocht dansen. Daarnaast had ik geweldige support van de ADHD-er/schorre Aleks, waardoor ik de wedstrijd heb gewonnen. Een avond om niet te vergeten.

Nu zijn de 3 weken Cuba om en ben daar wel blij mee. En nee, het is niet zo dat ik blij ben dat ik van m’n ouders af ben. Heb de grootste lol met hun gehad. Het is het eiland wat rare regels en gebreken heeft, waardoor ik niet meer terug zou willen gaan, tenzij er heel veel gaat veranderen.
Nu ben ik weer lekker terug in Cancun. Ga morgen naar een eiland en kijken of ik daar kan duiken. Verder geen flauw idee wat ik ga doen.

Oudjes, bedankt voor de leuke vakantie. Heb er van genoten!