Best lastig allemaal

17 jan geschreven

Sorry voor het laatste bericht, dat die zo laat is gekomen. Was vergeten die op mn blogsite te zetten.
Daarom nu meteen alle 2.

Afgelopen 2 dagen waren eigenlijk een hel. Gister mezelf geprobeerd te observeren en te koppelen aan een oorzaak. Ben daar nog steeds niet over uit. De keuze was uit: vermoeidheid, after-hang-over-day, of home-sick. Ik hang toch meer aan nummer 3.

Zaterdag afscheid genomen van ouders, zussen en zwager. Zaterdagmiddag naar de hostel waar ik niemand kende, ik me het jonge eendje voelde en absoluut niet op mn gemak. Had verrot geslapen. Probeerde om 10 uur te gaan slapen, wat op zich wel gelukt is, maar om de 2 uur kwam er elke keer iemand de zaal op en ik moest om 4 uur op. En daar sta je dan, met 2 tassen en een grote vraagteken boven je hoofd waarom je deze reis gaat belopen. Jezelf afvragen: dit moet toch leuk zijn met geen zenuwen, heimwee. Ik moet zeggen, dat de vraagteken nog steeds boven mn hoofd staat, alleen hij is een stuk kleiner geworden. Ik was op het vliegveld en ik zat zelfs te twijfelen om naar huis te gaan. De voor’s waren een stuk sterker dan de tegens. Dus daar zat ik dan, te wachten bij de gate met tranen in mn ogen, niemand die me gerust kon stellen en zeggen dat het allemaal goed kwam. En wat doe je dan? Je pakt je laptop erbij en schrijft jezelf geruststellende woorden. Niet dat de tranen weg gaan en je gerustgesteld bent, maar ik was iig mn verhaal kwijt.
In het vliegtuig ook niemand gesproken. Kwam ik rond 16 uur aan, was Johny daar, de taxi-driver, die me bracht naar Turriabla. 2 uur later aangekomen, was het gastgezin er niet. Ik had daar een beetje de pest over in. Daarnaast regende het, was het mistig, leek net een nachtmerrie.

5 minuten later kwam Grace met de auto en kleindochter. Driver en zij wisselde wat woorden, mocht mn spullen achter laten en in de auto stappen van G. Later bleek dat we naar haar ouders huis gingen. Was moeilijk te begrijpen, want zij begrijpt geen engels en ik geen spaans. Gelukkig waren in het ouderlijk huis wel wat mensen die engels konden. Zij wat vertaald, terwijl ik wat at. Op dat moment werd het al weer wat beter. Degene die engels kon, Jose, studeerde psychologie, in hoeverre dat dan ook wat betekende. Hij vroeg wat voor werk ik deed, dus dat was een schot in de roos. De hele familie werd uitgepluisd wie er loco waren en ik mocht mijn analyses uitbrengen, zoals ze dat hier noemen. Goed gevoel voor humor en mijn gevoel van vermoeidheid was een stuk minder.
Dag 1 in costa rica: mocht met taxi, die me veelste veel heeft gevraagd voor de rit, naar de school. Ik was jammer genoeg iets te laat, maar daar kon ik in het nederlands mij voor verontschuldigen, want er waren alleen maar Nederlanders. Ja echt waar, ik was ook beetje flabbergasted.
Na korte uitleg over hoe en wat, ging de spaanse les van gang door Patricia. Ik weet nu te zeggen hoe ik heet, vragen hoe iemand heet, waar hij vandaan komt, wat voor werk hij doet, of hij getrouwd/singel is en visa versa. Het blijft voor nu ook nog bij ‘weten’ dat ik het heb gehad, het nog echt uit kunnen voeren is nog een kunst. Na de les met taxi terug gegaan en met Grace de stad in.
Het doel was om er achter te komen hoe ik de binnenstad in kom, waar de winkels zijn en waar de bank is. Dat eerste wist ze volgens mij wel, maar het laatste 2 niet. Ze zeggen dat je tijdens je reis de lonely planet als bijbel beschouwd, nou ik niet dus. Het woordenboek en de taalgids met hele handige zinnen (en lief stukje geschreven van mi madre) is mijn bijbel en ook nog een hele heilige ook. Tijdens maaltijden, gesprekken die grace voert zit ik aandachtig als een nieuwsgierig meisje te luisteren wat ze allemaal zeggen, om bekende woorden eruit te pikken en te begrijpen wat ze bedoelen. Merk wel dat ze waarderen dat ik moeite ervoor doe om ze te verstaan of dingen te vragen.

Zo nu en dan heb ik nog een low point, het zelf regelen van geld: hoeveel?, het regelen van vervoer. Daarnaast het missen van the one person who gets you. Meeste mensen die hier op reis zijn doen net alsof het koekie is, waardoor ik me nog meer een uitzondering voel. Ik weet dat ik hier zelf voor heb gekozen en denk ook wel dat ik er uiteindelijk blij mee ben (‘ik wilde immers meer uitdaging in het leven..’). Maar het kost wel heel wat energie, zelfvertrouwen, alleenige momenten. Ik denk dat als ik de taal begrijp al een heel end ben en ik ben hard aan het oefenen.

Morgen ga ik ‘s avonds salsa-en. En woensdag ga ik lekker paardrijden en daar heb ik zo veel zin in! Lekker naar buiten. O en voor degene die willen weten hoe lekker weer het hier is, zodat mensen jaloers er op kunnen zijn. Wees gerust, zo mooi is het niet. ’s Ochtends zon, maar met veel wind, ‘s middags wisselt af met regen/miezer. Ik heb het kouder dan Grace, maar misschien ligt dat meer aan de leeftijdsfase (zij is 51)