back in Banjul

Back in Banjul!

Na een lastig afscheid van mn vrienden in Bansang en een 6 uur durende reis, zijn we aangekomen in Banjul. Heerlijk om weer in Banjul te zijn. Gelijk bij aankomst bekenden tegen gekomen van het ziekenhuis. Ik ben er achter gekomen dat ik toch meer een stads mens ben dan een persoon die van stilte en rust houd. Geef mij maar een ruimte met veel mensen!

Dinsdag zijn we gelijk na het internetcafé, naar Senegambia (toeristengedeelte) gegaan om lekker uit eten te gaan. We hadden wat in te halen…

Woensdag zijn we gelijk aan het werk gegaan op de diabetes clinic. Even ter info (en vanwege een klein verzoekje…), op de woensdag gaan wij naar het MOPD (medical outpatient departement), wat ook wel de kliniek of polikliniek genoemd kan worden. Op de woensdag is er diabetes clinic, andere dagen zijn hypertensie (hogebloeddruk) en sommige dagen gewoon algemeen kliniek. Op de woensdag komen diabetes patiënten langs voor hun controles. Omdat ze geen glucosemeters thuis hebben, komen ze naar het ziekenhuis voor hun controles en tegelijk ook hun bloeddruk (hoge bloeddruk kan een gevolg zijn van diabetes). Met hun controles gaan ze naar de artsen in een andere kamer. Daar zitten wij ook. Artsen kijken of hun medicatie gewijzigd moet worden en geef als het kan nog wat voorlichting. Aangezien er op een woensdag ongeveer 300 patiënten komen, tussen 9 en 15 uur, is het erg druk en soms te druk om voorlichting te geven. Wij zitten er meestal bij om te observeren en stellen af en toe vragen aan artsen/verpleegkundigen om achter te komen in hoeverre ze voorlichting geven. De laatste tijd zijn we daar snel weg. Je moet een kamer voorstellen, waar 4 artsen zitten met 4 patiënten, en dan nog 4 medical students en dan wij nog. En hun verbale kwaliteiten laten zeker niet aan de eisen over. Dus een echte kamer om hoofdpijn te creëren en waarbij je je ook overbodig voelt.

De andere 4 dagen zitten we op de afdeling. Voordat we naar Bansang gingen, waren we op de female en male medical ward, ene week bij de 1 en ander week bij de ander. De mannen afdeling is stukken leuker, dus we hebben besloten om daar te ‘werken’. Op de vrouwen afdeling werken ze niet echt. De verpleegkundige lijken niet echt gedreven en wachten alleen op de artsen ronde voordat ze echt aan het werk gaan en dan kan je het nog niet echt werken noemen. Op de mannen afdeling maken ze klaar voor de artsen ronde, maken infusen klaar, schrijven prescriptions, zodat de artsen het kunnen ondertekenen. En over onze ‘werkzaamheden’, daar kan ik heel kort over zijn. We beginnen rond half 9/9uur, eindigen rond half 2 (soms eerder), we helpen mee soms met schoonmaken, infusen klaar zetten, medicijnen voorschrijven. Voor de rest zitten we ons een beetje te vermaken met de medestudenten, die we ook kennen van de campus. Moet zeggen, heb t erg naar mn zin. We hebben deze week nog een andere taak er bij gekregen. Lijken inwikkelen. Ja, je leest het goed, lijken inwikkelen. Afgelopen week was er op een dag 2 overleden. naja, het was toen 11 uur sochtends, weet niet of er die dag nog meer overleden zijn. In de nachtdienst was er 1 net overleden en om 11 uur ging de volgende. Dus wij gingen ze helpen inwikkelen. Stelt niet veel voor, een laken over het lichaam en vast maken. misschien zijn jullie beetje verbaasd dat ik er zo luchtig op reageer, maar er overlijden hier aardig wat mensen. Paar weken terug kwamen ze een vrouw op de female ward brengen in een rolstoel, die al dood bleek te zijn. Een paar weken daarna was er een ernstig auto-ongeluk gebeurd waarbij alle artsen werden opgeroepen. Wij wilden ook wel even kijken. Bij binnenkomst van de eerstehulp zagen we meteen al een dode militair liggen. Aangezien wij niet veel voor die mensen konden betekenen en eigenlijk alleen maar pottekijkers werden, zijn we snel weg gegaan. Op t moment dat we weg wilde gaan, keek marja nog leuk om en zag dat een arts de dode militair nog de buik open maakte met de hand (daar zat al een ernstige wond). Waarom is nog steeds een raadsel.
Maar afgezien van dat ongeluk en die overleden vrouw, overlijden hier veel mensen. De diagnoses worden hier heel anders gesteld, omdat ze hier niet veel middelen hebben. Soms doen de onderzoek apparaaturen (x-ray) het niet, of hebben ze niet alle middelen om bloedonderzoek te doen. En het te kort aan medicatie speelt ook mee. Mocht iemand geen geld hebben en de apotheek van t ziekenhuis is door dat bepaald medicijn heen, dan is het jammer voor die persoon. Mocht die persoon wel geld hebben, dan kan die het kopen bij de apotheek buiten het ziekenhuis (van het ziekenhuis is gratis).
Op de afdelingen kunnen we geen medicatie geven, injecties geven of infusen zetten, aangezien dat niet is toegestaan vanuit de school in NL. Het is ook niet onze taak om dat te doen. De verleiding is wel groot om te leren infusen te zetten, aangezien ze hier heel makkelijk over doen en in NL heel moeilijk. Ook de patiënten zijn er makkelijk. Maar vanwege prikaccident en kans op HIV or whatever is het niet toegestaan en ik wil ook eerlijk gezegd niet die kans lopen.

Naast het werken op de ward houden we ons bezig met de laatste 2 weken in Gambia. Woensdag hebben we onze presentatie voor de eerstejaars. Verslag is ook bijna af. En dan is het helemaal, lang leven de vrijheid! Deze week is overigens ook onze laatste ‘werk’week. We spenderen onze tijd door naar het zwembad te gaan, jammer genoeg nog steeds bij t hotel van mn ouders. Het hotel naast ons is het zwembad nog steeds niet gereed. Maar we gaan erg ons best doen om ons toch een beetje te onderscheiden van de Nederlandse met hun (jullie) oerhollandse witte kleur. Verder naar de markt voor boodschappen en souvenirs. En natuurlijk hangen we veel bij onze gambiaanse vrienden, Binta jallow, binta kinteh, ramatoulai, Saja, Manda, Omar en nog wat mensen van de campus. Veel van hen leert ons te koken op de gambiaanse manier.
O en ik heb een nieuwe activiteit gevonden…
Ik sport 3 keer in de week. Ben er achter gekomen, dankzij binta kinteh, dat de cubaanse fysio 3 keer in de week een uur training geeft. Dus als ik terug ben, hoop ik fit te zijn (natuurlijk voor de hockey!!). Je merkt wel echt cultuur verschil. Met hardlopen ben ik best wel fanatiek en mn gambiaanse mede sporters niet echt. Soms krijg ik zelfs te horen dat ik t rustiger aan moet doen, omdat ik anders de lat te hoog leg…

Zaterdag zijn we naar de club geweest met Binta Jallow. Was erg leuk. Ondanks dat er niet zoveel toeristen waren, hebben we ons prima vermaakt. Werden niet vaak lastig gevallen en dat is erg prettig. Ik zou bijna zeggen dat ik er aan gewend ben geraakt, maar de mannen gooien zich echt voor je voeten. Mannen zijn al erg vermoeiend, maar deze zijn er erg goed in! Ze hebben ook allemaal het zelfde te vertellen. Hij wilt je telefoonnummer, jij zegt nee, hij wilt het niet begrijpen en vertelt doodleuk dat niet elke man hetzelfde is en je nummer vraagt om je te bellen en te vertellen dat hij van je houdt, en dat terwijl een andere man hetzelfde verhaal 5 minuten geleden heeft gehouden.

Volgende week gaan we weer terug. moet zeggen dat ik er druk al mee bezig ben. t idee dat we ik weer terug ga naar een temperatuur van 10 graden en lager, staat me erg tegen! mensen zijn hier erg aardig, dus heb beetje gemengde gevoelens over het terug gaan. Ook al vind ik het ook erg leuk om weer iedereen terug te zien.

Vermoedelijk komt mn volgende verhaal weer als ik terug ben. Hoop dat jullie een beetje mn verhalen hebben kunnen volgen en een indruk heb gehad over mijn trip. Ik heb t iig een hele mooie ervaring gevonden en ben ook zeker blij dat ik de kans heb gekregen om dit mee te kunne maken.

liefs kaddy